پیکاسو سخن می گوید
این کتاب علاوه بر مقدمه شامل بخش‌های «نیات»، «نقاشی به‌مثابه مجموعه تخریب‌ها»، «احترام به نقاشان»، «کوبیسم»، «تصویری، غیر تصویری، آبستره(انتزاعی)»، «مادرید سوم نوامبر»، «شعر»، «پیکاسو توضیح می‌دهد»، «بیانیه ژوئیه 1937 پیکاسو»، «پیام به کنگره هنرمندان»، «نامه سرگشاده به یک هنرمند جوان اسپانیایی»، «سیاست»، «میز معمار»، «اظهار نظر درباره هنرمندان دیگر»، «پیکاسو و کارهایش» و «گرنیکا» است. در مقدمه این کتاب می‌خوانیم: «تمام کسانی‌که به‌گونه‌ای با پیکاسو روابط گسترده داشته‌اند بر این عقیده‌اند که او هرگز درباره هنر چیزی نمی‌نویسد. به هنگام گفتگو نیز موضوع هنر او را به طنزگویی می‌کشاند. حتی در گفت‌و‌گوهای جدی نیز، که تنها با معدودی از یاران قدیم پیش می‌آید، می‌گویند که ثبت اظهارات پرمغز او دشوار است و حتی همین دوستان هم، که به شیوه بیان پیکاسو آشنایی دارند و از عهده کشف رموز آن برمی‌آیند، نمی‌توانند گفته‌های وی را، آن‌سان که زیبایی‌شناختی معین و مشخصی را شکل ببخشد، یادداشت کنند.» در این کتاب همچنین دو بیانیه از پیکاسو مربوط به سال‌های 1923 و 1935 به‌چشم می‌خورد که در آن‌ها تا حدی نقطه‌نظرات خود را پیرامون جهان نقاشی و نگاه نقاشانه بیان می‌کند.
براى پیكاسو همه‌چیز همین‌طور است؛ شوخى‌هایش طنزآلود هست، اما هرگز بدخواهانه نیست.»كان وایلر نیز از طرز برخورد احترام‌آمیز پیكاسو با «هم مسلكان» سخن‌ها دارد. او مى‌گوید گرچه پیكاسو مخالف نقاشى آبستره بود معهذا هیچ‌گاه با نقاشان آبستره مخالفتى نداشت. متأسفانه هم كان‌وایلر و هم پارملین، كه گرایشى به نقاشى آبستره ندارند، ظاهرآ پیكاسو را به صحبت كردن در این‌باره وادار كرده‌اند و در ثبت گفته‌هاى او سلیقه شخصى خود را دخالت داده‌اند.
