کتاب مرگ خاموش نوشته‌ی آلبر کامو برای اولین بار در سال 1972 منتشر شد. این رمان در دو بخش اصلی نوشته‌شده است. درون‌مایه‌ی اصلی این کتاب به مسائل آبسورد و اگزیستانسیال می‌پردازد که البته این موضوعات تقریباً در همه‌ی رمان‌های کامو تکرار می‌شوند. احسان لامع، مترجم این کتاب درباره‌ی این کتاب می‌نویسد: «مرگ خوش، تنها اثر آلبر کامو است که بعد از مرگش منتشر شد. این کتاب، پیش زمینه‌ای برای نوشتن بیگانه بوده است. کامو این اثر را در جوانی نوشت و بیشترین خاطرات خود را از سفرش به منطقه‌ی بلکو، اروپای مرکزی، به‌ویژه ایتالیا به تصویر کشید.
بی‌شک کامو در این رمان تحت تأثیر نیچه بوده است. در سن بیست‌وپنج‌سالگی. کامو رمان مرگ خوش را می‌نویسد و چهره‌ی دیونیزیوس و مقوله‌ی اراده‌ی معطوف به خوشبختی را نشان می‌دهد که عصیان قهرمان داستان خود را با اندیشه‌ی خلاف زمانه‌ی نیچه، تغذیه می‌کند.«کامو به دنبال خوشبختی است و خوشبختی درگرو داشتن پول و ثروت، و این‌که انسان فقیر نباشد. اما نیچه انسان فقیر را ناتوان و توانگر را بخشاینده می‌داند. نیچه می‌نویسد: آن‌کس که از زندگی فقیر است، آن‌کس که ناتوان است زندگی را نیز بیچاره و گدا می‌کند. توانگر از زندگی، زندگی را توانگر می‌کند. آن‌یکی انگل زندگی است و این‌یکی بخشاینده و فزاینده‌ی زندگی.» کامو جایی در مرگ" "خوش می‌نویسد: «هر آدمی احساس اراده و خوشبختی کند مستحق ثروتمند شدن است.»
