پایان زمان
گفتگو و مباحثه کریشنا مورتی و دکتر دیوید بوهم درباره ی تاثیر روانی زمان بر ذهن و زندگی انسان
ترجمه: کمال قدیمی
سرفصل این گفتگوها حول موضوعات: منشاء تضادهای روان‌شناختی، پاک کردن ذهنی که زیر انباشت و تراکم زمان است و شکستن الگوی فعالیت خودمرکز‌بینی است. کتاب «پایان زمان» توسط خود کریشنامورتی نوشته و ویراستاری شده است، بنابراین می‌توان حدس زد که متن کتاب، متنی شسته رفته و بی حشو و زوائد است.
کریشنا مورتی که بود؟ رسالتش در جامعه بشری چه بود ؟ چقدر او را می شناسیم ؟
جیدو کریشنامورتی یکی از عارفان و آزاداندیشان معاصر است که چکیده اندیشه هایش را می توان آزادسازی انسان از قیود درونی و خودشناسی به معنای ناب کلمه ، بیان نمود . او در سال 1896 در خانوادهای برهمن در جنوب هند چشم به جهان گشود. از سالهای نوجوانی در اروپا در مدرسه ای مذهبی به تحصیل خصوصی پرداخت . معلمان و نزدیکان وی با مشاهده نبوغ و نشانه های ویژه ای در او ، به او نام مسیح موعود دادند و در همین راستا به تعلیم او پرداختند. ناگهان و مقارن با مرگ برادر عزیزش، وی اعلام کرد که مسیح موعود نبوده و نمی خواهد دیگران سرسپرده او باشند. به دنبال کشف و شهوداتی که بر او عارض شد ، ناگهان اعلام کرد که که رابطه مرید و مرادی رابطه ای کاملا مخرب و باطل است و تنها وظیفه و هدفی که او دنبال می کند روشنگری و چراغی فرا راه دیگران بودن است تا آنها بتوانند با درک شخصی خود ، به تکامل و بلوغ فردی دست یافته و خود به درک حقیقت نایل شوند! حقیقتی که از خودشناسی شروع و به خودشناسی خاتمه می یابد. از آن پس کریشنا مورتی طی سالیان طولانی که تا زمان مرگش در سن 91 سالگی ادامه یافت ، به کشورهای متعدد سفر و با برگزاری سخنرانی های متعدد در جهت روشن بینی انسانها و یاری رساندن به آنها در جهت درک حقیقت ، حرکت نمود .
جوهر سخن کریشنا مورتی اینست که رستاخیز راستین تنها زمانی در جهان بوقوع می پیوندد که رستاخیزی درونی در دل تک تک ادمیان رخ دهد و آنها بتوانند حقیقت را در ورای حجاب هر اعتقاد،تعصب و باوری درک کنند.
مهمتر انکه او اعتقاد دارد این رستاخیز باید به یک باره در دل آدمی شکوفا شود و تلاش در جهت تغییر در آینده ای موهوم، سراب دروغینی بیش نیست
هدف یگانه او رهایی آدمیان از تمام قیود درونی و روانی انهم به توسط خود فرد و تنها در سایه راهنمایی های وی بود. یکی از تکیه کلامهای وی که هماره همانند مرغ حق آنرا تکرار می کرد این بود : "چراغی فرا راه خویشتن باشید !"
