ایدئولوژی ایرانی
هر گونه تلاشِ جامعِ فرهنگی و سیاسی در ایران که مضمونِ محوری آن احیاگری باشد، به بازتولیدِ نادانی و سرگشتگی می‌انجامد. این نکته مهمترین دستاوردِ فکری آرامش دوستدار است، به سخن دقیقتر مهمترین برداشتِ استنتاجی‌ای است که به نظر نویسنده نیکوست از آثار او داشته باشیم و ماندگاری اثرگذارش را آرزو کنیم.
آرامش دوستدار یکی از منتقدان سرشناس دین در ایران است. بنا به تعبیر معروف این فیلسوف ایرانی مقیم آلمان، راز عقب‌ماندگی انسان ایرانی «دین‌خویی» است. به گفته نیکفر در کتاب جدیدش، «داوری بنیادی آرامش دوستدار درباره فرهنگ ایران، دینی بودن آن و ناممکن بودن تفکر در آن است...توانایی طرح پرسش‌های رادیکال و تلاش در جهت پاسخ‌گویی به آن‌ها بدون رجوع به سنتی که پرسش‌بردار نباشد.»
این بحث دو فیلسوف ایرانی فارغ‌التحصیل دانشگاه‌های آلمان به خاطر زبان دشوار و موضوعات پیچیده در نگاه اول بحث‌های انتزاعی نخبه‌گرایانه به نظر می‌رسد. اما جدال آن‌ها برسر دلایل «عقب‌ماندگی فکری ایران»، و کل خاورمیانه، با بحث‌های همیشگی تحصیل‌کرده‌ها و کتاب‌خوانان ایرانی و افغان ارتباط نزدیک دارد.
