زمین در واقع شعریست در وصف کل روستا. قهرمان اصلی معشوقه مشترک همه روستاییان، خود زمین است. داستان قصه در جوی از فاجعه غوطه ور است. حقارت و پستی و ناتوانی انسان فانی مدام در برابر بی کرانگی و جاودانگی و باروری زمین قرار می گیرد. چشم انداز گورستان هم عبرت نیست. جنگ و جدال در آنجا ادامه می یابد و حتی درگذشتگان نیز در این نزاع جاودانه شرکت می جویند. ولی طنز ژرف قصه سبب می شود که زمین قصه غمگینی نباشد. با همه اعمال خلاف اخلاق که در قصه رخ می نماید، زمین قصه ایست عمیقا اخلاقی. چرا که فساد ماهرانه نکوهش می شود و همه تبهکاران سرانجام به سزای اعمال خود می رسند. در کنار ژرمینال و میکده، زمین یکی از سه شاهکار زولاست. سبک قصه ساده، روان و اغلب عوامانه است.
