یکی از الگوهایی که در ایرانِ امروز نمایان است، ناپایداری نهاد خانواده است. خانواده کهنترین،
کوچکترین، پایدارترین و از نظر کارکردی مهمترین نهاد اجتماعی است. نهاد خانواده در شکل های گوناگون در سایر پستانداران و پرندگان و حشرات هم وجود دارد و با الگوهایی بسیار شبیه به نمونه ی انسانی در نخستی های عالی هم وجود دارد. نهاد خانواده دیرپاترین سیستم سطح اجتماعی است، یعنی بیشترین مقاومت را در برابر اختلال های اجتماعی نشان می دهد و سرسختانه کارکرد اصلی خود را که زایش فرزند و انتقال زبان و فرهنگ و مهارت های اجتماعی به وی باشد را بر آورده میکند. خانواده در ضمن تولید نسل بعد جامعه را بر عهده دارد و از این رو کمیت و کیفیت اجتماع در گذر زمان را تعیین می کند. از این رو سستی و ناپایداری اش نشان از اختلالی ریشه ای و زیربنایی دارد.
در این نوشتار از زاویه ای متفاوت با آنچه که معمول است، یعنی تنها و تنها از زاویه ی رفتارشناسی
تکاملی به مسئله ی فروپاشی نهاد خانواده خواهم نگریست و یافته های تازه ای که متاسفانه به خاطر نو بودنشان هنوز در زمینه ی زبان پارسی انتقال نیافته اند را نقل خواهم کرد تا به آسیب شناسی عمیق تری از ساخت خانواده در ایران برسیم. به عبارت دیگر، پرسش آغازین ارتباط میان مهر و کین با پیوند رسمی زناشویی است و خواهم کوشید تا در چارچوبی کلانتر و زیست شناختی به مبانی ای عام و جهانی برای توضیح برخی الگوها در این میان دست یابم.
